Powiedział że to dobre jak obie strony tego chcą. A dzieci nie krzywdzi tylko właśnie dla ich dobra to robi. ZAPYTAŁAM to w takim razie dlaczego cierpią.
psychiatra stwierdziła ze dziecko z depresja jest wysłannikiem rodziny żeby ratować ja. Czyli co-wywieram jakaś presję żeby go zatrzymać do tego stopnia że aż na dziecko to przeszło? Gubią się już w tym wszystkim
Masz rację że on widzi mnie tak jak ja jego teraz. Ale on to ma od dawna, a mi mimo jego postawy włączyło się to dopiero teraz jak zobaczyłam jak jest bezduszny względem dzieci, ich stan nie rusza go by pochylić się nad nimi z troska i w końcu z zainteresowaniem...
Jak mam go w swoich oczach podnieść. Przecież wiem że jest słaby, że wybrał inne bozki w życiu, że nic go oprócz siebie nie interesuje. Wiem że jest tylko człowiekiem, ale to go tłumaczy żeby dalej z nim tkwić? Nie umiem sobie tego jakoś dla siebie u argumentować. Mam spokój, nie ma w domu chmury gradowej, nie ma chaosu i walki o uwagę pana i władcy. Brak dawnego człowieka, ale tamten też nie był jaki cud. Ale dawało się żyć. Dopóki myślałam że mnie kocha, dawałam radę żyć z tego zaletami ale i wadami. Odkąd stwierdził że nie kocha, tolerancja się skurczyła
i została mocno nadszarpnieta mimo prób zaparcia się samego siebie. Zwłaszcza że rzutów alojzy to bardzo na dzieci. Masz rację on ma tak cały czas jak ja teraz, to jak to pogodzić? Chyba się nie da
